| 2009 |

| GREEN ELEPHANT SALE | artikel Maria Barnas |

| over Museum Oostwijk |

| catalogus | veilingposters |

| home Museum Oostwijk | home |

| link |

| www.museumoostwijk.nl |

| info@museumoostwijk.nl |

Museum Oostwijk voor overname aangeboden.

Na 7,5 jaar wordt het materiële en immateriële archief van Museum Oostwijk voor overname aangeboden.

Daags voor de GREEN ELEPHANT SALE wordt huis-aan-huis in 3232 huishoudens in de Oostwijk de catalogus verspreid. Deze catalogus biedt een overzicht van 7,5 jaar projecten in Museum Oostwijk. Bijzondere verzamelingen zoals Helden, Best Bewaarde Schatten, Dierenliefhebbers, Scooterfanaten, Liefste Voorwerpen, Collect Call, en het bewonerscuratorenspel TAMTAM geven een rijk beeld van de collectie van het museum zoals die bij bewoners thuis en in de Vlaardingse Oostwijk aanwezig is. De catalogus is samengesteld door Jacqueline Heerema en grafisch vormgevers Duel.

Maria Barnas schreef speciaal voor de catalogus het artikel Botsing.

Het artikel verscheen met de titel Ruimte op vrijdag 3 april in de NRC:

Ik heb me de ruimte altijd voorgesteld als een onpeilbare, koude zee van smetteloos blauw. Deze voorstelling heb ik moeten bijstellen toen ik las dat twee satellieten op elkaar zijn geknald. Het was nog nooit eerder voorgekomen dat kunstmanen elkaar troffen. Op 10 februari 2009 spatten ze uiteen en ontstonden er twee massieve wolken ruimtepuin die zeker tienduizend jaar in een baan om de aarde zullen draaien. Als toegift op dit indrukwekkende nieuws meldde de NASA dat er sinds 1957 zesduizend satellieten in een baan om de aarde zijn gebracht, waarvan de helft inmiddels niet meer werkt. Drieduizend blinde ogen dobberen in het rond.

Ook diep onder water vond in februari 2009 een bizarre ontmoeting plaats. In deze krant las ik: ‘Een Britse en een Franse onderzeeër, met allebei kernwapens aan boord, zijn eerder deze maand diep in de Atlantische Oceaan met elkaar in botsing gekomen. (...) Vanwege de gevoeligheid van de kwestie wilde de functionaris alleen anoniem reageren.’ Zou het ook vanwege de gevoeligheid van de kwestie zijn dat de functionaris niet bekend maakte wanneer het incident precies heeft plaatsgevonden, laat staan waar de boten elkaar precies hebben getroffen? ‘Het is nog een raadsel hoe de twee duikboten elkaar zijn tegengekomen in een watermassa met een oppervlakte van tientallen miljoenen vierkante kilometers’, meldde de Volkskrant.

Hoe vager de berichtgeving, hoe groter mijn vermoeden dat ruimte en tijd hebben samengespannen om mogelijk te maken dat het heelal verkrampte en tientallen miljoenen vierkante kilometers zee schokten toen de satellieten botsten op exact hetzelfde moment dat de duikboten op elkaar stootten.

Deze gebeurtenis maakte dat ik anders naar de wereld ben gaan kijken. Toen ik mijn knie schaafde aan een tafelpoot zag ik niet alleen mijn onhandigheid, maar vooral hoe onwaarschijnlijk het was dat in het hele universum nu juist op dit moment mijn knieschijf en het meubelstuk elkaar raakten. Het kan een wonder genoemd worden dat ik struikelde over een bal, en zelfs het aantreffen van een boom voor mijn deur schijnt me nu toe als een fortuinlijk treffen. 

Ik stelde me voor dat de ontmoeting met een kunstwerk even onwaarschijnlijk is als die van satellieten of onderzeeërs. Maar in Vlaardingen is de kans om in aanraking te komen met een kunstwerk zo groot gemaakt dat er niet meer aan is te ontkomen. Kunstenaar Jacqueline Heerema verhief een complete woonwijk tot museum. Elke straat van Oostwijk is een museumgang geworden, en elk huis een dependance, depot, of vitrine. Op de site www.museumoostwijk.nl is te volgen hoe alles en iedereen deel uit maakt van de collectie die langzaam maar zeker ontsloten zal worden. 

Waarom zouden de wanden van het museum rond Oostwijk staan? Voorbij Vlaardingen, en ver voorbij de wereld, laat het heelal zich bezoeken als museum. Een van de topstukken uit de collectie is een trap van een oude raket die in 1996 in botsing kwam met een Franse militaire satelliet. Terwijl de treden van de trap me uitnodigen naar boven te lopen, is de richting van de trap volledig zoek. In het heelal bestaat geen onder of boven. Wanneer ik op die trap sta, sluit de ruimte zich nauw om mij heen. Nu er geen richting meer bestaat, geen voor of achter, links of rechts, en het geen zin meer heeft me daar druk om te maken, houdt het bestaan van tijd en ruimte op. Wat rest is de rimpeling van paniek in een onpeilbare, koude zee van aangetast blauw.